VOAL – Paul Marie Verlaine u lind në Metz në rajonin Lorraine të Francës, më 30 mars, 1844, në një familje që i përket borgjezisë së vogël, kreu i së cilës, babai, është një kapiten i ushtrisë franceze. Nëna kishte pasur aborte të mëparshme dhe mbante vazot me fetuse për një kohë të gjatë mbi vatër.

Në moshën gjashtë vjeçare, Paul Verlaine u zhvendos me familjen e tij në Paris, ku filloi të merrte pjesë në kolegjin Institution Landry; notat në shkollë nuk duken të shkëlqyera, por tashmë në këto vite ai fillon të interesohet në letërsi. Pas marrjes së diplomës në letërsi, në vitin 1862 ai u regjistrua në fakultetin e jurisprudencës; së shpejti, megjithatë, ai braktis mjedisin akademik, të kërkojë një punë, të cilën e gjen në sallën e bashkisë.

Ndërkohë, ai frekuenton kafenetë dhe sallonet letrare të Parisit; në vitin 1866 ai ka punuar në “Parnasse contemporain” dhe boton”Poèmes saturniens”, ku ndidhet ndikimi i Sharl Bodlerit. Më 1870 u martua me Mathilde Mauté, për të cilën ai botoi “La Bonne Chanson”. Në vitin 1871, viti në të cilin lindi biri i tij Georges, Paul mori pjesë në përvojën e shkurtër të kryengritjes së Komunës së Parisit, duke humbur kështu punësimin e tij publik.

Në vitet e fundit është i lidhur me grupin që u formua rreth poetit të ri Louis-Xavier de Ricard, u takuan në vitin 1863, dhe pastaj të animuar e “Revue du Progrès morale, littéraire, Scientifique et artistique”, revistë letrare, filozofike dhe të politikave Verlaine botoi poezinë e tij të parë në gusht 1863.

Ndër të njohurit e tij kulturorë janë Edmond Lepelletier, Jose-Maria de Heredia, Catulle Mendes, Villiers de l’Isle-Adam, François Coppée dhe Anatole France.

Violinisti dhe poeti amator Ernest Boutier, e lidh Verlainen me Alfons Lemerre, një libërshitës i vogël i specializuar në veprat fetare, i cili pranon të botojë – me shpenzimet e autorëve – veprat e grupit të poetëve të rinj: ky vëllim vjen më 1865 nënshkruar nga Louis -Xavier de Ricard dhe mban titullin “Ciel, Rue et Foyer”.

Po atë vit grupi filloi një revistë të re letrare me titull “L’Art”. Në faqet e këtij botimi të përjavshëm, teoritë e artit janë diametralisht në kundërshtim me ato të promovuara nga “Revue de Progrès”. Paul Verlaine në këtë revistë boton dy poema, por mbi të gjitha një studim i rëndësishëm për Charles Baudelaire.

Pas zhdukjes së “L’Art”, Catulle Mendès e shtyn të nisë – është muaji i marsit 1866 – një revistë të re “Le Parnasse contemporain”. Poetët që shkruajnë për këtë revistë ndajnë të njëjtën refuzim për poezinë romantike sentimentale.

Në jetën e Verlaine duket shtatëmbëdhjetëvjeçari Arthur Rimbaud, të cilin ai e thirri pasi djaloshi i kishte dërguar atij disa tekste. Rimbaud dhe Verlaine fillojnë një marrëdhënie shumë intime që i udhëheq ata në udhëtime. Verlaine vendosi të linte gruan dhe djalin e tij Georges për të ndjekur Rimbaudin në Angli dhe Belgjikë. Gjatë këtyre udhëtimeve Verlaine shkruan “Romances sans paroles”.

Marrëdhënia e trazuar përfundon me dhimbje në vitin 1873, kur të dy janë në Londër. Verlaine papritmas e braktis Rimbaudin sepse ai dëshiron të kthehet te gruaja e tij: Verlaine, kur e shoqja nnuk e pranon në shtëpi, tenton të vrasë veten. Së pari ai u transferua në një hotel në Bruksel, ku Rimbaud iu bashkua atij. Në momentin kur Rimbaud dëshiron ta lërë atë, Verlaine, në atë moment i dehur, shpërthen dy të shtëna të një arme që e plagosin atë. Për këtë veprim Verlaine është mbyllur në burg në Mons. Rimbaud shkon në fermën e familjes në Roche, në Ardennes, ku ai shkruan “Një sezon në ferr”.

Verlaine është duke shërbyer dy vjet burg midis Mons dhe Brukselit. Ai është ende në burg kur lajmi arrin se gruaja e tij ka kërkuar dhe marrë ndarjen. Verlaine gjen rehati duke u konvertuar në katolicizëm: ky moment i jetës së tij gjen përmbushje në koleksionin e poezisë “Sagesse” (Urtësia).

Pastaj u kthye në Angli për të filluar një jetë të re; ai më në fund u zhvendos në Rethel, në Ardennes francez, ku punoi si profesor.

Ndërkohë krijon lidhje romantike me Létinois Lucien, një fermer i ri me të cilin ai filloi një marrëdhënie tjetër, aq të pasionuar që vendos të miratojë atë si një djalë. Gjatë shërbimit ushtarak, në vitin 1883, Lucien vdes dhe poeti po përballet me një moment të ri të dëshpërimit: ai vajton vdekjen e tij në koleksionin e poezisë “Amour” (botuar më 1888).

Më 1884 ai botoi një ese mbi tre “poetë të mallkuar”: Stéphane Mallarmé, Tristan Corbière, Arthur Rimbaud.

Në vitin 1885 ai divorcoi gruan e tij: gjithnjë e më shumë skllav i alkoolit përpiqet të mbyste nënën e tij. Ai është arrestuar dhe është kthyer në burg. Ndërsa fama fillon të rritet, më 1887 ai bie në mjerim. Prodhimet letrare të viteve të fundit të tij kanë qëllim të vetëm përmbushjen e nevojave minimale për të mbijetuar. Në këtë kontekst, lindin poezitë shumë erotike të “Hombres” (me tema homoseksuale) dhe “Femmes” (me tema heteroseksuale).

Më 1894 ai u kurorëzua “princ i poetëve” dhe iu dha një pension. Paul Verlaine vdiq në Paris më 8 janar 1896, vetëm 52 vjeç, i konsumuar nga alkooli dhe dhimbja.

Të nesërmen e varrimit të tij disa gazeta raportojnë një fakt kurioz: natën pas funeralit, statuja e poezisë, në krye të Opéras, humbet një krah, i cili rrëzohet e bie në vendin ku sapo ishte varrosur Verlaine.