VOAL – Poeti anglez Alexander Pope, i konsideruar si një nga më të mëdhenjtë e shekullit të tetëmbëdhjetë, lindi në Londër në 21 maj 1688. Bir i një tregtari të pasur katolik, Pope i ri studioi privatisht, pasi u ndalua nga shkollat ​​e rregullta për shkak të përkatësisë së tij fetare.

Ai vuan shumë nga tuberkulozi kockor dhe studimi i tepërt do të rrezikojë shëndetin e tij edhe më shumë.

Një mik i Jonathan Swift, John Gay dhe Arbuthnot, Alexander Pope bashkohet me rrethin letrar dhe bashkohet me “artin poetik” të Boileau. Prandaj ai ndoqi shoqërinë elegante në Londër. Për vite me radhë, dalldia e tij e fshehtë do të jetë zonja e ndritshme Wortley Montagu.

Dëshmi elegante rinore janë Pastorals, 1709. Bashkëkohore është poema “Windsor forest, 1713). Poema didaktike është Ese mbi kritikën, 1711, në të cilën ai kodifikon rregullat letrare, për të cilat jep një shembull me “Rrëmbimi i kaçurrelës”, 1712. Këtu ai me mjeshtëri kondicionon parimet estetike në vëllimet Alexandriane të artit Rococo, duke dhënë një paraqitje satirike elegante, të bërë nga indulgjenca e buzëqeshur, e një bote të jashtëzakonshme dhe galante.

Më 1717 është botimi i “Poema”. Përveç “Iliadës” (1715-1720), ai koordinon përkthimin e “Odisea” (1725-1726), e cila është kryesisht përpjekja e bashkëpunëtorëve me paga. Boton në mënyrë anonime vjershën heroike “Kungulli” (Dunciad, 1728), i tejmbushur me satirë të mprehtë dhe zgjuarsi. Aleksandër Poup gjithashtu shkruan katër “esetë morale” (ese morale, 1731-1735) dh Ese mbi njeriun, 1733-1734.

Poup tregohet si figura mbizotëruese poetike, zëdhënësi dhe kritiku i kujdesshëm i epokës Augustiane, linjat e së cilës u dhanë nga mbizotërimi i intelektit mbi imagjinatën dhe thirrja e kanoneve të gjykimit moral dhe estetik, si të vetmet e vlefshme. Tonet e fjalimeve të tij ndryshojnë nga ironia në solemnitetin burlesk, nga humori i butë deri në melankolinë e paprekshme. E njëjta zotësi foljore mund të gjendet në përkthimin e Homerit, të shënuar nga madhështia lirike.

Që nga viti 1718, versioni i suksesshëm i “Iliadës” i ka siguruar atij shumë para. Ai bëhet i pavarur ekonomikisht, aq sa vendoset në një vilë të shkëlqyer në Twickenham, në Middlesex, një vend ku ai do të vazhdojë veprimtarinë e tij studiuese mes miqve dhe admiruesve.

Aleksandër Poup vdes më 30 maj 1744; ai do të shfaqej për romantikët si antiteza e poetit të vërtetë: William Wordsworth, si reagim ndaj trillimit të tij poetik, do të fillojë reformën romantike të gjuhës poetike.

Veprat kryesore të Aleksandër Papës

Pastorals (1709)
An Essay on Criticism (1711)
The Rape of the Lock (1712)
Windsor Forest (1713)
Eloisa to Abelard (1717)
Elegy to the Memory of an Unfortunate Lady (1717)
The Dunciad (1728)
Essay on Man (1734)
The Prologue to the Satires (1735)

/Elida Buçpapaj