VOAL – Aktori i famshëm (emri i plotë i të cilit ishte Marcello Vincenzo Domenico Mastroianni), i lindur në Fontana Liri (Frosinone), më 28 shtator 1924, ai ishte me fat të mjaftueshëm për të marrë frymën e ajrit të kinemasë në një moshë të re. Madje edhe fëmijë, në fakt, kishte mundësinë të shfaqej edhe në disa filma të De Sikës së madh (i cili në Vitet Tridhjetë ishte një mjeshtër i njohur).

Më pas, pasi u diplomua nga shkolla e mesme, u regjistrua në Fakultetin Ekonomik dhe Tregtar, por kurrë nuk ndërpreu marrëdhënien e tij me shfaqjen dhe në veçanti me teatrin. Duke u përfshirë në grupet e Qendrës Teatrore Universitare, u vu re nga askush tjetër pos Luchino Visconti, i cili e thirri për të luajtur një rol të rëndësishëm në dramat moderne, si, “A Streetcar Named Desire” dhe “Vdekja e një shitësi “, ose më shumë klasike si” La locandiera “dhe” Le tre sorelle “.

Në të njëjtën kohë, ai ka mundësi të punojë përsëri në kinema, ku ai gjithmonë thirret për të bërë disa shfaqje që, me kalimin e kohës, të fillojnë të bëhen të dukshme. Filmi që e bën të njohur është “Le ragazze di Piazza di Spagna”, ku ai luan rolin e burrit simpatik dhe ekstrovers, xhiruar nga Luciano Emmer më ’52, regjisor i cili kishte drejtuar Mastroiannin dy vjet më parë në “Të dielën në gusht.” Tashmë në këto prova të hershme, Mastroianni ishte veçanërisht i përshtatshëm për pozitën delikate të një kinemaje që ishte në gjysmë të rrugës në mes të neorealizmit dhe komedisë italiane.

Kjo prirje u konfirmua në “Giorni d’amore” nga De Santis, ku aktori ishte në gjendje të rigjallërojë origjinën e tij si një çelës për një komedi të lehtë. Po përvijoheshin karakteristikat kryesore të aktorit Mastroianni,  mishërimi i një njeriu të mirë dhe disi të djallëzuar, të krisur, por të dashur, të ëmbël dhe pak melankolik. Më vonë, kjo thellohet edhe në filmat dramatikë. Këto karakteristika janë të kombinuara pastaj në disa filma, në kontrast me ligësinë femërore të Sophia Loren, në filma të vitete Pesëdhjetë si “Peccato che sia una canaglia”, e “La fortuna di essere donna”.

Por pikëkthesa në karrierën e tij erdhi me “Jetën e ëmbël” “La dolce vita” (1960), filmi epik ku Mastroianni është një anti-hero modern dhe i cili gjithashtu shënon fillimin e një partneriteti të gjatë dhe të suksesshëm artistik me Federico Fellinin. Me Fellinin dha rezultatet e paharrueshme edhe në “Otto e Mezzo” (1963), i veshur me rrobat e një lloj alter egoje të regjisorit të Riminit .. Më vonë, në vitet e hershme gjashtëdhjetë, ai mori një triumf personal në “Divorzio all’italiana” e “I compagni”. Ai çiftëzohet me Sofia Loren në filma të ndryshme të De Sica dhe u shfaq në disa filma Ferreri, duke përfshirë “La grande abbuffata”, “Ciao maschio” e “Storia di Piera”. Ai ka punuar me Petri nga “L’assassino”, ,e Scola nga “Dramma della gelosia” tek “Splendor” e “Che ora è?”, si dhe “Una giornata particolare”, e cila ishte një nga provat e tij më të mira. Vazhdimi i karrierës së tij ka qenë një sukses i mëtejshëm përkrah regjisorëve më të mëdhenj. Në vitet e fundit, kujtohen veprat e tij përmes filmave të angazhimit civil si “Sostienne Pereira” dhe një montazh i kujtimeve të tih personale, i cili u shfaq pas vdekjes në filmin dokumentar “Mbaj mend, po më kujtohet” “Ricordo, sì io mi ricordo”.

Protagonist me shkathtësi të madhe dhe talent të jashtëzakonshëm (thuhet se në filma të caktuar duket të jetë në gjendje të punojë vetëm me shprehjen e syve), ka transmetuar imazhin e një njeriu të kulturuar dhe të ndjeshëm, të huaj nga poza e divit, për çka ai u mërzit për publikimin e jetës së tij private nga ana e shtypit të skandaleve. Ai ka përfaqësuar kinematografinë italiane me bujarinë e madhe në nivel ndërkombëtar, por për fat të keq kurrë nuk e ka merituar kurrë një Oskar. Mastroianni vdiq më 19 dhjetor 1996 në shtëpinë e tij në Paris. Regjisori Dino Risi, që e njihte atë shumë mirë, ka thënë: “Ai ishte shpirti më i bukur i kinemasë sonë, shpirti i italianit të mesëm, të pastër. Mastroianni ishte ndoshta ai me të cilin ishte më e këndshme për të punuar. Dhe kjo për një arsye shumë të thjeshtë, ai kurrë nuk sillte kokëçarje. Unë kurrë nuk kam dëgjuar të thotë: “Këtë replikë unë nuk e bëj.” Ai kishte një fleksibilitet të madh dhe disponueshmëri. Nuk fliste: thjesht ishte aktori, i veshur me rrobat e karakterit me një kapacitet të jashtëzakonshëm. Masroianni kishte avantazhin e kënaqësisë edhe për filmat që nuk i pëlqente “.