VOAL – Nuk ka terma shterues për të përshkruar një person të shkëlqyer, artistikisht dhe individualisht, si Cary Grant (Keri Grant). Ai ishte një artist i rafinuar dhe i gjithanshëm, i aftë të kalonte, me aftësi dhe elegancë ekstreme, nga regjistri i shkëlqyeshëm në aktrimin dramatik, duke ruajtur gjithnjë vetësigurinë magjepsës që e dallonte. Ai lindi me emrin Archibald Alexander Leach në Bristol, Angli, më 18 janar 1904.
Pjesa e parë e fëmijërisë së tij nuk është shumë e qetë: nëna është shtruar në spital në një klinikë të sëmundjeve mendore kur është vetëm nëntë vjeç; megjithatë, fakti do të mbahet i fshehur prej tij dhe ai do ta shohë atë përsëri vetëm pas një kohe të gjatë. Archibald i ri zhvillon një karakter rebel dhe kokëfortë, dhe në pesëmbëdhjetë ai largohet nga shkolla, për t’u bashkuar me kompaninë e akrobateve të Bob Pender, duke falsifikuar firmën e babait të tij për autorizim.
Kompania vizitoi Anglinë, dhe Archie i ri pati mundësinë të mësojë bazat e para të aktrimit, ndërsa zhvilloi një aftësi të mirë akrobat dhe ekuilibrist. Gjithmonë me kompaninë e Penderit, në vitin 1920 ai u nis për në Amerikë me qëllim që të marrë pjesë në një shfaqje, me titull “Good Times”, në Broadway.
Falë aktrimit të tij të gjallë dhe të rafinuar dhe pamjes së tij të mirë fizike, ai fiton një sukses të mirë; kështu që ai vendos të qëndrojë në Amerikë dhe, për të mbajtur veten, ai përshtatet për të kryer punët më të larmishme.
Pas tre vjetësh u kthye në Angli dhe më në fund u largua për në Shtetet e Bashkuara disa muaj më vonë. Këtu ai performoi në skenat amerikane duke kërcyer, kënduar dhe aktruar deri në fillim të viteve 1930, kur u bashkua me kompaninë e prodhimit të filmit Paramount si personazh dhe faktotum. Këtu emri i tij është ndryshuar në Cary Grant.
Filmi i tij i parë është nga viti 1932 dhe titullohet “This is the night” – “Kjo është nata”, por është vetëm një rol i vogël. Ai shquhet në “Venus Bjonde” (Venus Blonde “, 1932) të Josef von Sternberg, në rolin e një milioneri të rafinuar dhe të shkëlqyeshëm, i cili i vardiset Marlene Dietrichit. Një vit më pas, Mae West, aktore tërheqëse e specializuar në pjesë vampa cinike dhe sarkastike, dëshiron që ai të jetë pranë saj në dy filma shumë të suksesshëm “She done him wrong” nga Lowell Sherman dhe “I’m no angel” – “Unë nuk jam një engjëll” nga Wesley Ruggles. Roli është gjithmonë ai i dandës tërheqëse dhe simpatike, kjo figurë që do ta tregojë atë në sytë e regjisorit George Cukor, i cili vendos të nxjerrë në pah talentin e tij të shquar si një aktor brilant, duke i besuar atij personazhin e ekscentrikut dhe mashtruesit Jimmy “Monk” Monkley në filmin “Djalli është femër” (Sylvia Scarlett, 1935), përkrah një Katharine Hepburn po aq të gjallë dhe të lehtë.
Falë Cukor pra Cary Grant më në fund del nga ato role sentimentale pak stereotipe, duke demonstruar kështu tiparin e fuqishëm si dhe të rafinuar, dhe një bukuri tej mase tërheqëse, të cilën ai vetë kurrë nuk do ta marrë seriozisht, ndonjëherë duke fituar, pikërisht për këtë arsye, admirim të pamasë.
Harmoni dhe dashuri e madhe do të vendoset midis aktorit dhe Katharine Hepburn, partneres së në disa filma pasues dhe mikesha e dashur në jetë. Me Cary Grant ndan të njëjtin sens humori delikat dhe elegant, si dhe të njëjtin talent në zhanrin e komedisë brilante.
Përveç Cukor (i cili do të drejtojë Grantin në dy kryevepra të tjera të sofistikuara të komedisë, si “Magjepsja”, Festa, nga viti 1938, dhe “Skandal në Filadelfia”, The Philadelphia Story, nga 1940), Grant do të krijojë një lidhje të gjatë dhe të thellë me një dy drejtorë të tjerë të rëndësishëm, si Howard Hawks dhe Alfred Hitchcock.
Hawks thekson më tej stresin e tij të jashtëzakonshëm komik në komedi qesharake si “Susanna” (Bring up up baby, 1938), në të cilën ai mishëron një paleontolog të trembur dhe të ngathët, jeta e qetë e të cilit shtrembërohet nga një trashëgimi e çuditshme dhe e befasuar (luajtur nga Katharine Hepburn) dhe leopardi i tij, dhe “Zonja e së Premtes” (vajza e tij e premte, 1940), e cila e sheh atë nën maskën e redaktorit sarkastik dhe despotik të një gazete të madhe, i cili bën gjithçka për të rifituar dashurinë për të bukurën e tij dhe ish-gruaja e pakënaqur (luajtur nga Rosalind Russell); por ai gjithashtu dinte të përfitonte nga aspekti i ndjeshëm dhe dramatik i aktrimit të tij në “Aventurierët e ajrit” (Vetëm engjëjt kanë krahë, 1939).
George Stevens gjithashtu shfrytëzoi temperamentin e fortë dramatik të Cary Grant për rolin e vështirë të Sergeant Archibald Cutter në një kryevepër të zhanrit të filmit aventurë, siç është “Gunga Din” (Gunga Din, 1939). Në vend të kësaj, Alfred Hitchcock tërheq Cary Grant në një zhanër krejt të ri për të: thriller. Ai do të jetë në gjendje të përfitojë plotësisht nga aftësitë e tij të aktrimit, ta bëjë atë një personazh të paqartë dhe të errët në ekran, në disa nga filmat e tij më të mirë, siç janë “I Dyshuari” (Dyshimi, 1941), “Famshëm – Dashnori i humbur” (famëkeq, 1946 ), përkrah Ingrid Bergman “Për të kapur një hajdut” (1955) dhe “Intrigë ndërkombëtare” (North by Northwest, 1959). Në filmin e fundit, aktori portretizon me admirim një agjent të moshuar reklamash, i cili, duke gabuar për një agjent federal, është rrëmbyer nga një organizatë spiunazhi që përpiqet ta vrasë atë, dhe megjithëse ai arrin të shpëtojë, askush nuk do të dëshirojë ta besojë historinë e tij.
Në vitin 1944 arrin një sukses tjetër të jashtëzakonshëm me interpretimin e “Arseniku dhe Dantella e Vjetër”, me regji nga Frank Capra, një komedi e zezë qesharake e bazuar në veprën homonime të Joseph Kesselring. Këtu Cary Grant është në kulmin e tij, i tërbuar dhe qesharak si kurrë më parë, në pjesën e një kritiku të teatrit i cili zbulon se dy hallat e tij të mira dhe miqësore, në realitet vrasin me helm plak të vetmuar dhe të trishtuar, duke menduar t’i çlirojë ata nga dhimbje jete. Filmi është një nga komeditë më të mira të bëra ndonjëherë, dhe sigurisht prova më e mirë e Grantit.
Si nuk mund ta kujtojmë atë, më pas të drejtuar nga Leo McCarey në romantik “Një dashuri e shkëlqyeshme” (Një lidhje për të kujtuar, 1957) ose, i zhgënjyer dhe shkëlqyes, në “Shaka madhështore” (Biznesi Monkey, 1952) nga Howard Hawks, “Operation petticoat” ( Operacioni Petticoat, 1959) nga Blake Edvard, “Bari i fqinjit është gjithmonë më i gjelbër” r, 1960) dhe “Charade” (Charade, 1963), të dy nga Stanley Donen.
Sa i përket jetës së tij private, Cary Grant është martuar pesë herë. Nga gruaja e katërt, Dyan Cannon kishte një vajzë, Jennifer. Me gruan e tij të pestë, Barbara Harris, ai do të mbetet për pesë vitet e fundit të jetës së tij.
Në vitin 1966, pas interpretimit të tij të shijshëm të “Walk not run” nga Charles Walters, Cary Grant vendos të tërhiqet, i bindur, për ca kohë tani, se ai kurrë nuk është vlerësuar me të vërtetë. Në vitin 1970 atij iu dha Oskar për Arritjet e Jetës, një njohje e merituar e një karriere fantastike, e cila e pa atë dhjetëra herë në ekran, gjithmonë në shfaqje të shkëlqyera.
Pas përfundimit të veprimtarisë së tij kinematografike, aktori iu përkushtua menaxhimit të një fabrike të mirënjohur kozmetike, Fabergé. Por thirrja e artit është më e fortë se ai, kështu që Cary Grant kthehet në teatër, dashuria e tij e parë: por në skenën e Teatrit Adler në Davenport, Iowa, gjatë përfaqësimit të “Një mbrëmje me Cary Grant “, një sulm në zemër do t’i japë fund jetës së tij. Është 29 Nëntori 1986. Atë ditë një artist i madh dhe një njeri i madh u zhduk përgjithmonë, i cili për bukurinë e tij, ironi, hijeshinë dhe bujarinë e tij, do të mbetet përgjithmonë në zemrën dhe themelin e kinemasë Hollywood. .
Komentet