VOAL – Hans Urs von Balthasar lindi në 12 gusht 1905 në Lucernë të Zvicrës, në një familje shumë katolike. Pasi mbaroi studimet e para tek Jezuitët dhe Benedikasit, duke filluar nga viti 1923 Hans studioi filozofi dhe gjermanistikë: së pari në Zyrih, pastaj në Berlin dhe Vjenë; më 1928 u diplomua në Zyrih duke paraqitur një tezë mbi historinë e problemit eskatologjik në letërsinë moderne gjermane. Ndërkohë, tashmë në vitin 1927, gjatë studimeve të tij, ai u tërhoq në Bazel për një periudhë të kërkimit shpirtëror: një periudhë që përfundoi në vitin 1929, kur njëzetekatërvjeçari Hans – saktësisht 31 tetor – hyri në shoqërinë e Jezusit të Feldkirch si rishtar.
Pas rishtarisë, ai u transferua në Pullach, më pas studioi teologji, nga 1932-1936, në Lyon. Gjithashtu në vitin 1936 në Mynih u shugurua një prift, ndërsa në tre vitet e ardhshme ai punoi si redaktor për revistën e botuar me urdhër të Stimmen Der Zeit. Duke filluar nga viti 1940, pasi i tha jo Universitetit Gregorian të Romës, ai në vend të kësaj merret me mësimdhënie akademike dhe iu kushtohet të rinjve. Në këtë periudhë, ai është në Bazel, ku shpesh thirret për të dhënë leksione, dhe ku fillon një miqësi të ngushtë me Karl Barth, një teolog protestant, me të cilin ndan dashurinë e tij për Mozartin.
Së bashku me Adrienne Von Speyr (udhërrëfyes shpirtëror i të cilit është) ai themeloi Institutin Sekular të Komunitetit të Gjonit më 8 Dhjetor 1944, ndërsa më vonë iu përkushtua veprimtarisë së shkrimtarit dhe botuesit, në Bazel dhe Zyrih, për Shtëpinë botuese Johannesverlag Einsiedeln. Sidoqoftë, disa probleme fillojnë të shfaqen: ndërsa babai vdes, nëna sëmuret rëndë dhe i njëjti fat i bie Erich Przywara, mentorit të tij. Dhe kështu, ndërsa Adrienne vë në praktikë një vizion teologjik që nuk njihet nga Kisha e asaj periudhe, Hans në vitin 1950 detyrohet të braktisë urdhrin e jezuitëve, për arsyen paradoksale që atij nuk i ofrohet mundësia e ndjekjes së veprimtarisë së institutit që ai themeloi. Pa mjete ose punë, ai nuk mund të ligjërojë më në universitetet dhe institutet katolike për shkak të ndalimit nga ana e Kongregatës për Edukimin Katolik, ndërsa ai arrin të përparojë falë konferencave të tij.
Me kalimin e kohës, ndërsa teologjia e tij takon një numër në rritje të ndjekësve, ai gjithashtu rehabilitohet nga Kisha zyrtare, e cila madje i paguan atij njohjen e Palit VI për teologji (megjithëse nuk e fton në Këshillin e Dytë të Vatikanit). Hans Urs von Balthasar vdiq në 26 qershor 1988, saktësisht dy ditë para se u shpall zyrtarisht kardinal (me testamentin e Papës Gjon Pali II, i cili kishte pranuar publikisht meritat e tij). Ai aktualisht është varrosur në Lucerne, në Hofkirche të qytetit.
I konsideruar si një nga pararendësit e të menduarit të Këshillit të Dytë të Vatikanit, von Balthasar prodhoi një vepër të rëndësishme dhe të gjerë teologjike, e cila gjatë dekadave, duke filluar nga letërsia dhe studimet gjermane, ka arritur në një sintezë themelore në jetën e Kishës, përkundër polemikave të ngritura nga disa hipoteza specifike teologjike. Nuk është ekzagjerim të thuhet se vepra e tij teologjike mund të konsiderohet si një nga më me ndikimin e shekullit të kaluar, pasi më pas ka gjetur interpretues të shumtë edhe në studimet e sotme teologjike. Ndikuar në mënyrë të pashmangshme nga kontakti me teologët, filozofët dhe jezuitët si Henri de Lubac, Jean Danielou dhe Przywara i lartpërmendur, von Balthasar kontribuoi, falë botimeve të tij (ndër të tjera, ne veçojmë “Apokalipsin e shpirtit gjerman”, “Zemra e botës “,” Shekujt gnostik të Massimo Rrëfimtari “,” Të Krishterët dhe Angjenjtë “dhe” Motrën Elizabeta e Trinisë “) dhe në ligjëratat e tij për të rinovuar interesin ndaj patristikut, duke e bërë atë përsëri në dispozicion për besimin I krishterë dhe për teologji.
Në “Abbattare bastioni”, teologu zviceran pohon me vendosmëri nevojën që Kisha të shkëputet nga ngulitja e saj dhe të eliminojë muret që e ndajnë atë nga kultura e botës moderne. I pranishëm, tek von Balthasar, është në të njëjtën kohë mendimi se identiteti i krishterë rrezikon të humbasë elementet themelore: nuk është rastësi që pas pikëkthesës pajtuese të botonte shkrime të shumta në të cilat sulmon pikërisht kardinalët me një ashpërsi të caktuar (nga hapjet ekumenike te përtëritja e liturgjisë, duke kaluar nëpër një qendër të ripërtërirë të Biblës). Kjo mund të konsiderohet periudha e dytë e mendimit të tij, e cila dallohet edhe nga polemikat kundër pozicioneve antropocentrike të Karl Rahmer. Për zviceranin, Kryqëzimi përfaqëson vendin zbavitës para përsosmërisë, shenjën dramatike që tregon për besimtarin mundësinë e martirizimit, ndërsa e vetmja rrugë që mund të udhëtohet në drejtim të hyjnisë është ajo që fillon nga vetë Zoti.
Kryevepra e Von Balthasar njihet njëzëri “Gloria”, ku ai shikon parimin e bukurisë, duke ekspozuar kategoritë e sintezës së tij teologjike të përtërirë në Vizionin e Formës: sipas tij, është në bukurinë që ndodh Zbulesa hyjnore, në madhështinë që ndriçon besimi. Mirënjohja është emëruesi i zakonshëm i dashurisë dhe bukurisë, falimentim që paraqet edhe shenjën tipike të veprimit hyjnor ndaj njeriut. Po aq e rëndësishme është edhe “Teodrammatica”, ku në pesë vëllime është ngritur drama që del nga zbulesa e angazhimit hyjnor ndaj botës: marrëdhëniet midis lirisë njerëzore, dukshëm të kufizuara dhe lirisë hyjnore, të pafundme janë thelluar. Historia historike, për von Balthasar, karakterizohet nga vdekja dhe e keqja, dhe për këtë arsye ardhja e Krishtit përfaqëson ujëmbledhësin vendimtar që sugjeron që ne mund të mposhtim përfundimisht të keqen në dashurinë e pafundme që e merr atë.
Komentet