VOAL – Poeti dhe skenaristi francez Jacques Prévert (Zhak Prever) u lind më 4 shkurt 1900 në Neully sur Seine. Ai është i dyti nga dy djemtë e çiftit të formuar nga Suzanne Catusie dhe André Prévert. Me vëllain e tij Pierre menjëherë krijon një lidhje shumë intensive të cilën të dy do ta mbajnë gjatë gjithë jetës së tyre, shpesh duke bashkëpunuar edhe nga një pikëpamje pune.

Pas një periudhe të karakterizuar nga vështirësi të konsiderueshme ekonomike, babai punësohet në Zyrën Qendrore të të Varfërve në Paris, ku ai merr të gjithë familjen. Shpesh Jacques e shoqëron babanë e vet në vizitat e tij tek të varfërit e qytetit, dhe pamja e mjerë kështu mbetet në kujtesën e tij, çka më vonë është përfshirë në disa skena të filmit që ai shkruan për regjisorin Marcel Carne “Les enfants du paradis”.

Ndikimi i shijeve të babait do të jetë thelbësor: André është një dashnor i madh i teatrit dhe madje edhe në momentet më të vështira ekonomike ai gjithmonë do të gjejë paratë e nevojshme për t’i sjellë fëmijët e tij në teatër dhe në kinema. Pak i prirur për t’u përshtatur me disiplinën e shkollës, Jacques braktis studimet e tij në moshën pesëmbëdhjetë vjeç, pasi ka marrë diplomën e shkollës së mesme. Nga tani e tutje ai do të bëjë një seri të punëve për të mbajtur veten, duke përfshirë një punë në dyqanet Le Bon Marché.

Në vitin 1920 ai u nis për shërbimin ushtarak në Stamboll, ku filloi t’i afrohej politikës. Periudha ushtarake gjithashtu do të jetë e rëndësishme për dy miqësitë e rëndësishme që lidhen me Yves Tanguy dhe Marcel Duhamel, i cili do të bëhet një redaktor i rëndësishëm dhe drejtor i të famshmes Série noir në Gallimard. Dhe është pikërisht ky i fundit që pret Yves, Jacques dhe vëllain e tij Pierre, i cili do të bëhet regjisor, në shtëpinë e tij pariziane në Montparnasse.

Në vitin 1922 Jacques Prévert iu afrua rrethit të surrealistëve, ku merrnin pjesë André Breton, Raymond Queneau, Louis Aragon dhe Antonin Artaud. Ka me surrealistët një marrëdhënie që është shumë intensive për rreth katër vjet nga 1925 deri në vitin 1929. E çara ndodh pas publikimit në vitin 1929 të një eseje me përmbajtje provokuese “Mort d’un Monsieur”, ku polemizon me epërsinë intelektuale të Bretonit. Shkrimi përcakton ndarjen e marrëdhënies midis të dyve dhe heqjen e mëvonshme të Prévert nga grupi surrealist. Në ndërkohë, fillon të bashkëpunojë me revistën Commerce, e cila përfshin Giuseppe Ungarettin si një nga redaktorët e saj.

Ndërkohë, Prévert po i afrohet botës së teatrit në sajë të Grupit të Tetorit që e kontakton atë për të shkruar një seri tekstesh të lidhura me çështjet aktuale politike; tekstet duhet të ishin paraqitur edhe në fabrikat e grevës. Ai bashkëpunon me grupin për katër vjet nga 1932 në 1936, duke shkruar pjesë teatrale dhe skenarë për Jean Renoir, por veçanërisht për Marcel Carne, për të cilin ai shkroi: “Quai de Brumes” (1938), “Le jour (1939), “Les visiteurs du soir” (1942), “Les enfants du paradis” (1943), “Les portes de la nuit” (1946).

Ai gjithashtu bashkëpunon me vëllain e tij Pierre Prévert shkruar skenarë për filmat: “The Punë est dans le sac” (1932) “Adieu Leonard” (1943) dhe “surprizë Voyage” (1946). Ai shkroi njëkohësisht shumë tekste për fëmijët, që vëllai i tij Pierre organizoi për televizion.

Në këtë periudhë jeton larg Parisit në Tourette de loupe, ku ai është bashkuar me miqtë për të punuar në bërjen e filmave. Ai u kthye në kryeqytet vetëm në vitin 1945 në fund të luftës botërore. Në të njëjtin vit ai botoi përmbledhjen e tij të parë të poezive, “Paroles” që pati një pritje të ngrohtë nga kritika letrare. Përmbledhjet poetike në vijim do të kenë të njëjtin fat: “Spektakli” (1949); “La pluie et le beau temps” (1955); “Choses et autres” (1972).

Në periudhën 1945-1947 ai u angazhua sërish në teatër, duke organizuar një balet në të cilin Pablo Picasso bashkëpunon gjithashtu.

Në vitin 1948 ai ishte viktimë e një aksidenti të tmerrshëm: ai bie nga dritarja e zyrave të radios dhe mbetet në koma për disa javë. Pasi zgjohet, ai zhvendoset me vajzën e tij Michelle dhe gruajan e tij në qytetin e Saint Paul de Vence, ku qëndron deri më 1951.

Periudha e rimëkëmbjes nuk është megjithatë e qetë: shkruan subjektin e filmit “Les Amants de Vérone” për André Cayatte. Kthehet në Paris në vitin 1955 dhe filloi të merret me artin dhe në veçanti me kolazh: ai ekspozon veprat e tij në vitin 1957 dhe boton një libër mbi Mirónë në vitin 1956. Në vitin 1966 botoi “Fratras” me 57 kolazhe.

Ai kaloi periudhën e fundit të jetës së tij në Omonville La Petite, ku jetoi në një mënyrë mjaft të izoluar, duke pritur vetëm disa miq duke përfshirë Yves Montand, Juliette Greco, Raymond Queneau, Joseph Losey dhe aktorin Serge Reggiani.

Jacques Prévert vdiq më 11 prill 1977 pas një kanceri të mushkërive.