Adonis ose Adunis (arabisht: أدونيس‎), pseudonimi i Alī Ahmad Sa’īd Isbir (në arabisht: علي أحمد سعيد إسبر‎; transliteruar në Alî Ahmadi Sa’îdi Asbar ose Ali Ahmad Sa’id; (Kasabin, 1 janar 1930 ) është një  poet dhe eseist libanez me origjinë  sirianae.

1.YJET

Eci dhe prapa ecin yjet
drejt së nesërmes së yjeve
enigma, vdekja, ajo që lulëzon dhe lodhja
përfundon hapat bëjnë gjak prej meje

të pagjakut tim

Jam një ecje e pa nisur
nuk ka vendburim që të shihet
eci drejt vetes sime
ç’duhet të më vijë vetë mua
eci dhe pas ecin yjet.

2. UNË NUK JAM GILGAMESHI

Unë nuk jam Gilgameshi as edhe Odiseja,
jo nga Lindja, ku koha është një minierë pluhuri,
as nga Perëndimi ku koha është hekur i ndryshkur.
Por ku shkoj?  Dhe çdo të bëj po të thosha:
Poezia është vendi im

dhe dashuria rruga ime.
Pra rri duke udhëtuar,
Duke skalitur gjeografinë time me daltën e pështjellimit.
Dhe ja drita!
Nuk vrapon më në gjurmët e fëmijëve,
Atëherë  pse Dielli përsërit fytyrën e tij?
Nuk do të zbresësh ti shi
Që të lash këtë herë mitrën e Tokës?
Nata.
Vetëtima indesh të kohës, digjen,
E vërteta mbulohet.
Toka.
Ëndërromë dhe më thuaj:
Kudo që të shkoj unë,

do të shoh një poezi

t’më përqafojë”
Ëndërromë.
Vërtet.
Dhe më thuaj atëherë:
“Në çdo poezi do të shoh një shtëpi për veten time“

3. 3. NOEJA I RI

Me arkën dhe rremat u nisëm,

në baltë e në shi, premtimi i Zotit

ne jetojmë dhe njeriu vdes

Mbi dallgë dhe zbrazëtirën u nisëm

ishte një zinxhir të vdekurish me të cilët lidhëm jetët,

dhe midis nesh dhe qiellit hapëm

një dritare për të thirrur:

«Oh Zot, pse vetëm ne na shpëtove

midis gjithë njerëzve në botë ?

Ku na hedh, 

Në tokën tonë të parë?

mbi gjethe të vdekura fllad jete?

Brenda nesh, Zoti, në arteriet tona

Ka frikë nga dielli nuk ka shpresë për dritë

as besim për nesër

jetën do të fillojmë përsëri.

Oh, pa qenë farëra

Brezash, tokë dhe, krijim,

po të kishim mbetur baltë

ose prush zjarri, midis të dyve

për të qenë të verbër në botë

për të mos parë ferrin dhe Zotin» dy herë

4. PO TË KTHEHEJ

Nëse kthehej fillimi i kohës

uji të arrinte në fytyrë të jetës

toka të dridhej dhe Perëndia të pyeste:

-Noė, shpëto të gjallët- Nuk do ta dëgjoja,

arkës do t’i hiqja gurët

dhe baltën nga orbitat e të vdekurve

përmbytjes duke i zbrazur rropullitë

duke pëshpëritur brenda venave të tyre

që nga vdekja jemi kthyer, jashtë nga shpella,

qiellin e viteve ribëmë

dhe drejt lundrojmë, nuk kthehemi

prapa nga frika, të shurdhër ndaj fjalës së Zotit

vdekja është takimi ynë, breg

për mundimin e të cilit jemi të kënaqur e marrim pjesë,

një det i akullt me ujë hekuri

çajmë drejt fundit,

i shurdhër për këtë unë

të shurdhër ndaj Zotit, ne shkojmë
ndryshe prej tij, një Perëndi të re kërkojmë 

5. 5. PSHERËTIMË (FRAGMENT)Erdhën,
   sollën mbi pjatë të kuqe kokën e horizontit.
   Edhe mirazhi u errësua,
   ulej larg në një shkretëtirë jo të largët.
   Buzët rrihnin si të ishin kambana,
   një alkimist distilonte eliksirin e jetëgjatësisë,
   dhe kripa luftonte bukën.
   Është banketi!
   nën një qiell që derdhte nektar
   në kupa si kokë e një të vdekuri.
   Sa profan është bashkimi midis gjakut dhe qiellit.
   
   6. ME GJAKUN QË NUK NDALETMe gjakun që nuk ndalet –
   bojë e zanafillës
   përuruar nga Kaini.
   nuk ka përshkuar pështjellimin
   nuk ka humbur rrugën
   nuk ka jetuar mërgimin.
   Dhe ja koha
   ka zvarritur nga dielli, babanë e saj

e rrethuar nga zinxhirët,
nga rrotat që çajnë tokën,
ndërsa hapësira është një fanar i shuar.
A nuk keni biseduar vallë ju , gjëra të heshtura?
Duke thëthitur në gjirin e pasionit.
Mister i udhëhequr nga zjarri.
Zjarr i ushqyer nga misteri.
Ndërsa drita nuk pushon së qari,
vajton arsyen e globit
duke përdëllyer brezat e mërgimit.
Në mërgim lindin profecitë.
Por sa e lehtë është të vësh kapelën e një profeti
në kokën e një mashtruesi,
sa e lehtë të vësh kapelën e një mashtruesi
mbi kokën e historisë.
Kohë
muzg i pafund kokash njerëzore.

7. LUTJA

Lutem që ti të shuhesh në eshtrat e tua

u luta që ti të mos shohësh ditën e të mos zgjohesh-

natën tënde s’e njohëm në errësirën tënde s’lundruam

u luta o feniks

që ta ndalësh magjinë

që në zjarr e në hi të jetë takimi ynë

u luta të na çojë në marrëzi  

8. LINDJA DHE PERËNDIMI

Diçka ishte shtrirë në llogoren e historisë

diçka e zbukuruar, shpërthyese

që transporton djalin e vet të helmuar me naftë

të cilit tregtari i helmuar i këndon një këngë

ekzistonte një Lindje e ngjashme me një fëmijë që lutet,

kërkon ndihmë

dhe Perëndimi ishte zotëria e tij i pagabueshëm.

Kjo hartë ndryshoi

universi është një zjarr

Lindja dhe Perëndimi janë varr

i vetëm

ngritur nga hiri i tij.

9. DHIMBJE E NDARJES

Sa e hidhur dhe sa e dhimbshme nostalgjia për shtëpinë e tij

duke mbështetur faqen mbi shpatullën e natës dorëzuar asaj

shtëpisë së saj të heshtur nën harkun e pishave,

natën lexon veprat e tij duke ruajtur dyert dhe dritaret,

asnjë zjarr përveç asaj që kërcet në trupin e lirë, apo që flakëron

në tokën e tij (sot është i errët ai kalim drejt vendit të tij dhe, era fryn furishëm nga të gjitha anët)

sa e hidhur dhe sa e dhimbshme është nostalgjia

për atë që mbetet prej legjendave të dashurisë sime

sa e vështirë është të flasësh për të nuk kam zjarr

për këtë skelet

përveçse atij të fjalëve. 

10. HIMNIZON KËTË DJERSË TË SHQUAR

Himnizon, himnizon këtë djersë

që rrjedh nga trupat tanë tani këtu në shtrat duke rivalizuar

pluhurin e muzgut

atë që u thërrmua nga trupi i diellit (ky muzg

është kremtim tjetër agimi) është

një festë ose një zot

që konsumon organet e tua

në venat e të dashurve më të shkëlqyera

dhe krenare ?

Një zë në venat e të dashuruarve

perëndim i zjarrtë që pulson në një tjetër

ngrihet nga dëshpërimi i tyre dhe nga dhimbjet  dhe u pëshpërit gjymtyrëve tona:

ndryshku  i jetës dhe i botës  zhduket me këtë djersë.

11. MË PAS

Më pas, hiret e gjymtyrëve tona që na thithin

dhe ne thithëm diejt – errësirat dhe ndriçimin e tyre ,

themi : u poqëm si veshul rrushi.

Rrushi pas ngjitjes do zbritjen

ku tretet, zbutet në fuçitë, rrjedh në trupin njerëzor

dhe, ngjitet përsëri te zoti i i tij.

dashuria është pjekur te ne, jemi pjekur atëherë, shkëputuni

shkëputuni o  veshulë të ditëve tona,

sa e vërtetë është pjekja  dhe sa fisnike është shkëputja, ndarja.

                                       Përktheu: Faslli Haliti