Τα παρέδωσα όλα :
το βρεγμένο παρκέ δίπλα στη θάλασσα , τα ίχνη των παραθεριστών στην αμμουδιά
την πρωινή αφηρημάδα , ανάμεσα στις λευκές, το ανήσυχο θρόισμα των κυμάτων ,
την εικόνα που αισθάνεται ο άνθρωπος όταν παρατηρεί σκεπτόμενος τη θάλασσα ,
και μιλάει ,σιωπηλά, με τους ορίζοντες και με τον εαυτό του .
Τα παρέδωσα όλα :
Ένα καλάθι με κοχύλια μαζεμένα στην στεριά και στο νερό
την μουσική και της φωνές της πλαζ , θορυβώδης ,
τα χαρούμενα κορίτσια με θαλασσινά καπέλα από κύμα στο κεφάλι ,
την επιδείξει με τα ρούχα μπάνιου
στολισμένα από σταγόνες νερού , αχτίνες και κόκκους άπω το σύμπαν
.
Τίποτα δεν θα πάρω μαζί μου :
φράχτες , αγάλματα, αρκουδάκια και πολιτείες , χτισμένα στην αμμουδιά από παιδιά ,
ένας γλάρος που γέρνει πάνω στα κύματα σαν καΐκι
και όλο το χρυσό της άμμου ,
σε αυτό το φανταστικό βασίλειο :
Εδώ τα αφήνω Νίκο Μπελογιάννη , κράτησέ τα ! –του είπα .
Και να τα μοιράσεις σε όποιον νομίζεις :
Θέλεις στους εργάτες του άλλου δεκαπενθήμερου που θα ακολουθήσει ,
θέλεις σε όλους τους εργάτες του κόσμου .
Εμείς , όλοι μας περαστικοί , πηγαίνουμε και ερχόμαστε
Σε ετούτη την αθάνατη πόλη .
Εδώ , εσύ εισαι αιώνιος, ο Νίκο Μπελογιάννη
ΕΣΥ και η ΘΑΛΑΣΣΑ .
*Παραθεριστικό κέντρο εργατών στην παραλία του Δυρραχίου, μέχρι το 1990.
Komentet